در کوچه‌های عشق
زینب احمدی
55 بازدید
فیلم سینمایی در کوچه‌های عشق ساخته خسرو سینایی در سال 1369 است و موضوع آن جوانی اهل آبادان است که بعد از جنگ همراه پدرش به شهرشان آبادان بازمی‌گردند.
کارگردان، تهیه کننده، فیلمنامه‌نویس و آهنگ‌ساز خسرو سینایی، دستیار کارگران بهرام عظیم‌پور و حمید فرخ‌نژاد، برداشت فیلمنامه از یادداشت‌های محمد خدادادی و بهروز صمد مطلق، فیلمبردار علی لقمانی، صدابردار محمدعلی عبیری، موسیقی متن برداشت از موسیقی محلی خوزستان، ضبط موسیقی استودیو بل، دستیار فیلمبردار فریدون شیردل و محمود ثانی، مدیر تولید قاسم قلی‌پور، طراح پوستر ابراهیم حقیقی و بازیگران مهدی احمدی، یوسف جوکار، بهرام زندی، محمدابراهیم جعفری، حمید فرخ‌نژاد، علی گله‌دری، بهناز رودانی، لوون خانکدیان، رضا پژوهی، فرهاد فرخ‌نژاد، ترانه اصولی و... هستند.
این فیلم ۸۲ دقیقه‌ای محصول مرکز گسترش سینمای تجربی و نیمه‌حرفه‌ای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است که ۲۷ خرداد ۱۳۷۱ در سینماهای شهر قصه، عصر جدید و کریستال به نمایش عموم درآمد و ۴.۷۳۸.۰۴۰ ریال فروش کرد.[1] این فیلم در دوره چهارم جشنواره فیلم دفاع مقدس، جایزه بهترین کارگردانی را از آن خود کرد و در برخی جشنواره‌های خارجی نیز به نمایش درآمد.
جوانی آبادانی (مهدی احمدی) پس از خاتمه جنگ تحمیلی عراق علیه ایران همراه پدرش به آبادان برمی‌گردد تا خانه نیمه‌ویران را از نو بسازد. ویرانی شهر جوان را از ماندن دائمی مردد می‌کند. او در روزهایی که پدرش به تعمیر خانه مشغول است با گشت و گذار در کوچه پس کوچه‌های خلوت شهر، کنار شط و سینماها، خاطرات دوستان، بازی‌ها و عشق دوران کودکی‌اش را به یاد می‌آورد. او پس از ملاقات با پیرمردانی که روزهای سخت جنگ را در شهر مانده‌اند و یادآوری حقارت‌هایی که همشهری‌هایش در شهرهای دیگر کشیده‌اند، در ماندن مصمم‌تر می‌شود. [2]
این فیلم بر اساس خاطرات جوان مهاجر آبادانی نوشته شده و حکایت تردیدهای جوانی است که پس از پایان جنگ بین ماندن در تهران یا رفتن به شهر خود مردد است.[3]
مرتضی آوینی (شهید) نام این فیلم را به کوچه‌های هوسبازی تعبیر کرده و نوشته است که در برابر کسانی که به آسمان اشاره می‌کنند، هستند کسانی که به زمین و مائده‌های آن دعوت می‌کنند. کسانی که این فیلم را ساخته‌اند اهل دنیایند که به تفسیر تاریخ روی آورده‌اند. در تلویزیون خودمان فیلم‌های مستندی درباره آبادان ساخته شده که داعیه تجربه‌گرایی و آوانگاردیسم نداشته‌اند و به همین دلیل روشنفکران آن را به حساب نیاوردند، ولی این فیلم با تمام ادعای تجربه‌گرایی‌اش نتوانسته حقیقت آبادان در جنگ را به تصویر بکشد. فیلم تکنیک ابتدایی و ضعیف دارد و در کنار تکنیک، محتوای نازلی را درباره آبادان به تصویر کشیده است. آبادان شهری است که من در سالهای جنگ در آن زیسته‌ام و می‌دانم که آن روزهای جنگ این شهر چقدر حال و هوای معنوی و آسمانی داشت. رزمندگانی که به آبادان برای نبرد با دشمن آمده بودند نه برای جاذبه‌های جنسی دوران نوجوانی آمده بودند و نه برای فوتبال و سینمایش، بلکه به قصد رهیدن از دنیا بود و آرزوی شهادت. آوینی کارگردان این فیلم را کسی می‌داند که با ساخت این فیلم تاریخ آبادان را تحریف کرده است.
به عقیده برخی صاحبنظران این داستان سیاه‌نمایی از جنگ در آبادان است و به همین دلیل به مذاق جشنواره‌های خارجی خوش نشسته و آن را برای اکران در جشنواره‌هایشان پذیرفته‌اند.[4]
[1] . سالنامه آماری فروش فیلم وسینمای ایران سال ۱۳۷۰، پاییز ۱۳۹۵، ص ۱۳.
[2] - بهارلو، عباس، فیلمشناخت ایران- فیلم شناسی سینمای ایران (1372-1358)، تهران، قطره، ۱۳۸۳، ص ۲۴۰.
[3] - ماهنامه فیلم، ۱۰۲، سال نهم، بهمن ۱۳۶۹، ص ۱۴.
[4] - فراستی، مسعود، فرهنگ فیلم‌های جنگ و دفاع ایران ۱۳۵۹-۱۳۹۱، تهران، ساقی، ۱۳۹۲، ص ۱۲۸.
